Τηλέφωνο-Γκράχαμ Μπελ

Τηλέφωνο-Γκράχαμ Μπελ

Το τηλέφωνο είναι μια συσκευή που επιτρέπει τη συνομιλία μεταξύ ατόμων που βρίσκονται σε απόσταση. Πριν εφευρεθεί το τηλέφωνο με τη σημερινή του μορφή, χρησιμοποιούσαν το τηλέφωνο με σωλήνες, το τηλέφωνο με σχοινί και μεμβράνες και άλλους τύπους. Το1876, ο Γκράχαμ Μπελ πέτυχε για πρώτη φορά τη μετάδοση φωνής με ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Το πρώτο αυτό τηλέφωνο το αποτελούσαν δύο ακουστικά και μια γραμμή από δύο καλώδια, που ένωνε τα ακουστικά. Κάθε ακουστικό αποτελούνταν από μια ελαστική μεμβράνη από σίδερο, τοποθετημένη μπροστά από σιδηρομαγνητικό πυρήνα και γύρω απ' αυτόν ήταν τυλιγμένος ένας μονωμένος αγωγός. Τα δύο ακουστικά χρησιμοποιούνταν συγχρόνως ως δέκτες και πομποί.
Όταν κάποιος μιλούσε μπροστά σε μια συσκευή, η ταλάντωση της μεμβράνης μετέβαλλε το μαγνητικό πεδίο με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ρεύματα στον αγωγό που ήταν τυλιγμένος γύρω από τον πυρήνα. Τα ρεύματα αυτά μεταδίδονταν μέσα από τα καλώδια στην άλλη συσκευή, όπου προκαλούσαν μεταβολή του μαγνητικού πεδίου. Αυτή η μεταβολή προκαλούσε την ταλάντωση της μεταλλικής μεμβράνης κι έτσι αναπαραγόταν η ανθρώπινη ομιλία. Αργότερα βελτιώθηκε το τηλέφωνο κατασκευάζοντας το μικρόφωνο Το μικρόφωνο αυτό βελτιώθηκε και με τη νέα του μορφή χρησιμοποιήθηκε για πολλά χρόνια.

Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ (Alexander Graham Bell, 3 Μαρτίου, 1847–2 Αυγούστου, 1922) ήταν Αμερικανός φυσικός με εξειδίκευση στην ακουστική και έμεινε γνωστός στην ιστορία σαν ο εφευρέτης του τηλεφώνου.Γεννήθηκε στο Εδιμβούργο της Σκοτίας και ο πατέρας του ήταν ο Αλεξάντερ Μέλβιλ Μπελ, γνωστός ρήτορας με 200 εκδόσεις βιβλίων για τη βελτίωση της παιδείας των κωφαλάλων. Ο νεαρός τότε Μπελ και τα δύο του αδέλφια εκπαιδεύτηκαν από τον πατέρα τους για να συνεχίσουν το έργο του.

Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ παρακολούθησε μαθήματα στο βασιλικό γυμνάσιο του Εδιμβούργου και στη συνέχεια σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και στο πανεπιστημιακό κολέγιο του Λονδίνου. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του δίδασκε στη σχολή Σκίνερς στην κομητεία Μόρεϊ, ασκώντας τους μαθητές στη μουσική και στην σωστή έκφραση στο λόγο. Παράλληλα σπούδασε ακουστική και ξεκίνησε την επαγγελματική του δραστηριότητα σαν δάσκαλος και επιστήμονας.

Τον Απρίλιο του 1875 ο Μπελ ανακάλυψε τον πολλαπλό τηλέγραφο ενώ τις πρώτες του σημειώσεις σχετικά με το τηλέφωνο τις έγραψε τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου και ένα μήνα αργότερα ξεκίνησε να γράφει σχετικά με τις προδιαγραφές του. Στις 7 Μαρτίου του 1876 το Γραφείο Ευρεσιτεχνίας των Η.Π.Α έδωσε στον Μπελ το σχετικό δίπλωμα που κατοχύρωνε τη συσκευή που μεταδίδει τον ήχο και τη φωνή τηλεγραφικώς.

Ο εγκέφαλος του Αϊνστάιν ήταν κατά τι διαφορετικός των κοινών ανθρώπων.

Ο εγκέφαλος του Αϊνστάιν κρύβει το μυστικό της ευφυΐας του

Ερευνήτρια εντόπισε δεκάδες μικρές διαφοροποιήσεις που ίσως εξηγούν τις ικανότητές του

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ Ψάχνοντας για το «αποτύπωμα» της ευφυΐας, μια παλαιοανθρωπολόγος «αναδόμησε» προσφάτως το σχήμα του εγκεφάλου του Αϊνστάιν με χρήση τεχνικών που συνήθως χρησιμοποιούνται για την ανάλυση απολιθωμάτων. Η διάσημη ερευνήτρια του εγκεφάλου των πρώτων ανθρώπων, και συγκεκριμένα της νευρωνικής εξέλιξής του, Ντιν Φολκ, από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Φλόριδας, μελέτησε φωτογραφίες του εγκεφάλου του «πατέρα» της Θεωρίας της Σχετικότητας οι οποίες ελήφθησαν αμέσως μετά τον θάνατό του το 1955. Η ειδικός εντόπισε μερικές δεκάδες μικρές διαφοροποιήσεις στην επιφάνεια του εγκεφάλου του, οι οποίες είναι πιθανό να τον οδήγησαν στη μοναδική ικανότητα που είχε να αντιλαμβάνεται τη φυσική όπως κανένας άλλος.

«Ο εγκέφαλος του Αϊνστάιν είναι πραγματικά ασυνήθιστος» ανέφερε η δρ Φολκ. «Τουλάχιστον η επιφάνειά του φαίνεται διαφορετική από εκείνη των άλλων». Εξήγησε ότι ο συγκεκριμένος εγκέφαλος, όπως προέκυψε έπειτα από εξέταση 25 φωτογραφιών, παρουσίαζε ένα ασυνήθιστο μοτίβο αυλάκων κατά μήκος των βρεγματικών λοβών, οι οποίοι συνδέονται με τη μαθηματική γνώση, αλλά και την οπτική και χωρική αντίληψη. Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που ο εγκέφαλος του Αϊνστάιν γίνεται αντικείμενο μελέτης.

Οταν ο μεγάλος φυσικός πέθανε στο Νιου Τζέρσι σε ηλικία 76 ετών, ένας εκκεντρικός παθολόγος με το όνομα Τόμας Χάρβεϊ διεξήγαγε νεκροψία ρουτίνας. Αφαίρεσε ωστόσο τον εγκέφαλο για μετέπειτα έρευναδεν είναι σίγουρο αν έλαβε πρωτοβουλία γι΄ αυτή την κίνηση. Ο Χάρβεϊ τεμάχισε τον εγκέφαλο σε 240 κομμάτια και τα βύθισε σε ειδικά συντηρητικά. Παράλληλα έβγαλε φωτογραφίες τους.

Πέρασαν ωστόσο δεκαετίες προτού ο Χάρβεϊ πείσει κάποιον να ασχοληθεί σοβαρά με την εξέταση του εγκεφάλου του Αϊνστάιν. Το 1985 εμφανίστηκε η πρώτη επιστημονική ανάλυση του υλικού. Η πρωτοπόρος νευροεπιστήμονας Μαριάν Ντάιαμοντ από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ ανακάλυψε ότι ο εγκέφαλος του Αϊνστάιν διέθετε περισσότερα κύτταρα τα οποία τροφοδοτούσαν τον κάθε νευρώνα σε σύγκριση με το φυσιολογικό. Τα κύτταρα αυτά βρίσκονταν σε μια περιοχή του εγκεφάλου που συνδέεται με τις μαθηματικές και γλωσσικές δεξιότητες. Αργότερα άλλη μελέτη ειδικών του Πανεπιστημίου Μακ Μάστερ στο Οντάριο του Καναδά έδειξε ότι μια περιοχή του εγκεφάλου που συνδέεται με την οπτική και τη χωρική αντίληψη- η επονομαζόμενη «κατώτερη βρεγματική περιοχή»- ήταν 15% μεγαλύτερη από το φυσιολογικό στον Αϊνστάιν.

Σε κάθε περίπτωση όλες αυτές οι έρευνες δεν δίνουν την απάντηση σχετικά με το αν η ευφυΐα του Αϊνστάιν οφειλόταν στις διαφορές που εμφάνιζε στη δομή του εγκεφάλου του ή αν αυτές οι διαφορές στη δομή του εγκεφάλου ήταν απόρροια της ευφυΐας του. Οπως χαρακτηριστικά σημειώνει η δρ Φολκ, «εύχομαι ο Αϊνστάιν να ήταν ζωντανός ώστε να μπορούσαμε να τον ρωτήσουμε περισσότερα πράγματα για το πώς σκέφτεται»