Κάθε μέρα δίνουμε μία παράσταση. Άλλες φορές τα όργανα του κορμιού μας είναι σε λήθαργο και άλλες χτυπούν ασυντόνιστα. Το κάθε ένα ξεχωριστά δίνει παράσταση με αποτέλεσμα ένα άρρυθμο σκοπό. Έρχεται όμως και η μέρα που όλο το σύστημα δουλεύει σε έναν μόνο ρυθμό. Είναι η στιγμή που αν είσαι τυχερός πιάνεις τον ρυθμό με το πόδι και συντονίζεις όλη την ορχήστρα που κουβαλάς μέσα σου. Ίσως είναι η τελευταία σου παράσταση αλλά τουλάχιστον είσαι σίγουρος ότι ένα τραγούδι το είπες στον ρυθμό του πιο ξεχωριστού συνθέτη. Της καρδιάς σου.




Αυτοθυσία της στιγμής. Χωρίς έπαρση και χωρίς προμελέτη. Όταν δε μπορείς να διαλέξεις τίποτε άλλο παρά την ύπαρξη του διπλανού. Δεν ξέρω αν η ώθηση να ξεπεράσεις την δική σου επιβίωσή είναι γονιδιακή ή κοινωνική, ούτε αν η απλή αυτοθυσία σε καταστά ήρωα ή απλά έναν αυθόρμητο ηλίθιο. Άγνωστο πότε θα έρθει και αν θα έρθει εκείνη η στιγμή αλλά θεωρώ ότι είναι ένα φίλτρο που ξεχωρίζει τον σημαντικό από τον ασήμαντο. Αυτό που φέρνει την πληρότητα του Εγώ σου, κάνοντάς σε Ένα με τον διπλανό. Αυτόν που μια στιγμή πριν ήταν άγνωστος και μία στιγμή μετά δε θα έχεις για να τον γνωρίσεις.