Να ζείς ,να αγαπάς και να μαθαίνεις...

«Αυτή είναι η φιλοσοφία μου» λέει ο τυφλός διδάκτωρ Ψυχολογίας του Παντείου, Στ. Σιούτης .«Η θέλησή μου για ζωή και η ανάγκη για μάθηση ήταν οι δυνάμεις που με έσπρωξαν μέχρι εδώ.
Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα σε όλη αυτή την πορεία ήταν πολλές, εγώ όμως στάθηκα πιο δυνατός».
O Στέργιος Σιούτης είναι ουσιαστικά τυφλός, καθώς η όρασή του είναι μικρότερη από 1%. Το γεγονός αυτό, όμως, δεν αποτέλεσε εμπόδιο ώστε να αναγορευτεί διδάκτωρ Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο πριν από περίπου δύο χρόνια. «Ό,τι για εσάς είναι εικόνες, για εμένα είναι μοναχά σκιές.
Η τύφλωσή μου με έκανε να έχω διαφορετική θεώρηση για τη ζωή. Δεν με πτοούν οι δυσκολίες. Με εφόδιό μου τη γνώση που αποτελεί δύναμη και τη βαθιά πίστη, βρήκα τους ανθρώπους και τα τεχνικά μέσα για να προχωρήσω».
Με δύο παιδιάΠαντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, από τα οποία το ένα είναι αυτιστικό, δεν ξεχνά τη διαδρομή του μέχρι να φτάσει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.
«Τελείωσα το Δημοτικό στον Αλμυρό Μαγνησίας με μεγάλη δυσκολία και προσπάθεια, καθώς δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τα γράμματα. Σταδιακά και μέχρι να γίνω 18 χρονών είχα χάσει την όρασή μου, λόγω μιας σπάνιας οφθαλμολογικής πάθησης που λέγεται μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια. Από τότε διαβάζω με τη βοήθεια τεχνικών βοηθημάτων και λογισμικού στον υπολογιστή καθώς και ακουστικών βιβλίων για τυφλούς, ενώ τα διαγράμματα τα ξεχωρίζω με την αφή».
«Σύνδρομο Down και οικογένεια στην Ελλάδα» ήταν το αντικείμενο του διδακτορικού του κ. Σιούτη και- όπως δηλώνει- το επέλεξε γιατί θέλησε να διερευνήσει τα προβλήματα των ατόμων και των οικογενειών που έχουν σχέση με το σύνδρομο και τις παροχές από τις υπηρεσίες υποστήριξης.
«Ακόμα ένας λόγος είναι η δουλειά μου, αφού εργάζομαι ως υπάλληλος του υπουργείου Υγείας στη Διεύθυνση Προστασίας Ατόμων με Αναπηρίες», σημειώνει....Τα πρώτα χρόνια ο κ. Σιούτης αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα, τόσο από την έλλειψη τεχνικών βοηθημάτων για την ολοκλήρωση των σπουδών του και την προσβασιμότητα σε δημόσιους χώρους όσο και από την αρνητική στάση και την αδιαφορία της κοινωνίας. «Όλα αυτά τα αντιμετώπισα με στωικότητα.
Είμαι άνθρωπος που έχω μάθει να μάχομαι και συγχωρώ. Αγαπώ τον συνάνθρωπο και τη ζωή. Και να είχα παράπονο από κάποιον, τον έχω συγχωρέσει». Ο κ. Σιούτης δεν ξεχνά και ευχαριστεί όσους τον βοήθησαν: τους καθηγητές του στο Γυμνάσιο όπως και στο Λύκειο Καλλιθέας, τους ακαδημαϊκούς στο Μαράσλειο και το Πάντειο καθώς και όσους επέλεξε ή τυχαία βρέθηκαν κοντά του. «Μια φράση από ένα γνωστό βιβλίο του Λεό Μπουσκάλια, περικλείει όλη τη φιλοσοφία μου.
“Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις”».
Από το Ελληνικό Καφενείο